Opstaan, Vernevelen, steunkousen aan.....iets eten medicijnen innemen, en dan...weer hartstikke moe dus weer aan de zuurstof en terug naar bed.
Dan om een uur of 10 weer opstaan, de meeste tijd komt er wel iemand langs voor een kopje even wat bijkletsen en om een uur of 12 weer terug naar bed tot ongeveer 3 uur kopje thee drinken wat achter de computer, wat lezen en dan nog een uurtje rond 6 uur komt Ton thuis en dan gaan we eten, door Ton gekookt heel knap en hij kan het ondertussen al heel goed. Van 8 tot 10 weer wat en dan hebben we nog een stukje avond voor ons samen.
Zoals jullie zien geen leven waar veel over te vertellen is, het word dan ook steeds moeilijker om een blog te schrijven al blijf ik het wel proberen.
Het is wel erg fijn dat ik er erg goed over kan praten met mijn naasten en vrienden en ik blijf de zeker nog wel zien zomaar opgeven is niets voor mij en er is nog zoveel wat ik mee wil maken....waarvan ik hoop dat ik de tijd er nog voor krijg.
en ik ben een bevoorrecht mens met zoveel mensen om mij heen die echt met mij meeleven.En dan natuurlijk ook mijn hondje,Gabber en de poesjes Mitzi en Flip, ze zijn de hele dag bij mij in de buurt dus alleen ben ik nooit,het word nu weer tijd om een uurtje naar bed te gaan tot de volgende blog